Νόνο, Λουίτζι

(Luigi Nono, Βενετία 1924 – 1990). Ιταλός συνθέτης. Σημαντική φυσιογνωμία της σύγχρονης μουσικής, ο Ν. αφομοίωσε τη διδασκαλία του Σαίνμπεργκ (του οποίου παντρεύτηκε την κόρη) με την έννοια ότι επιδιώκει τη γλωσσολογική έρευνα, πάντα όμως με τη συναίσθηση βαθιάς ηθικής ευθύνης. Από τα κυριότερα έργα του είναι ο Επιτάφιος για τον Γκαρθία Λόρκα (1953) σε τρία μέρη για χορωδία, φλάουτο και ορχήστρα· το Τραγούδι που σταμάτησε (1956), για χορωδία και ορχήστρα, βασισμένο σε γράμματα παρτιζάνων καταδικασμένων σε θάνατο· τα Χορικά της Διδώ (1958) σε στίχους του Τζουζέπε Ουνγκαρέτι· η σκηνική δράση Αδιαλλαξία (1960), την καντάτα Στη γέφυρα της Χιροσίμα (1963) και η σύνθεση Το φωτισμένο εργοστάσιο (1964), για φωνή, ορχήστρα και μαγνητοταινία, σύνθεση στην οποία οι πιο τολμηρές ηχητικές εμπειρίες, στηριγμένες σε μια πνοή πραγματικά επική, φωτίζονται από τον συγκινημένο παλμό της ανθρώπινης φωνής. Στο καινούργιο πεδίο της ηλεκτρονικής μουσικής, ενδιαφέρον και πρωτότυπο υπήρξε το Φόρος τιμής σε Χήρα (1960). Από τις πρόσφατες συνθέσεις του ξεχωρίζει η σκηνική μουσική για το Ermittung, που ακούστηκε σε πρώτη εκτέλεση το 1965 στο Βερολίνο· Το δάσος είναι νέο και γεμάτο ζωή (A foresta e jovem e chea de vida, 1966), κολάζ εναντίον του πολέμου, για φωνή, κλαρινέτο, ελάσματα από χαλκό και μαγνητοταινίες, το Θυμήσου τι σου έχουν κάνει στο Άουσβιτς (1968), Αντίστιξη διαλεκτική στον νου (1968), Μουσική Μανιφέστο Ι (1969) σε δύο μέρη, από τα οποία το ένα είναι γραμμένο σε στίχους του Τσέζαρε Παβέζε.